– Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι
Όταν γράφω επώνυμα, αναλαμβάνω και την ευθύνη αυτών που λέω. Εξίσου,
περιμένω όσοι διαφωνούν να σταθούν επώνυμα και με επιχειρήματα. Αντ’ αυτού,
κάποιοι προτίμησαν τη γνωστή, κουραστική οδό της ανώνυμης ειρωνείας και των
προσωπικών υπονοουμένων. Δεν απάντησαν σε όσα γράφτηκαν – απλώς επιχείρησαν
να γελοιοποιήσουν τον γράφοντα. Δεν επιχειρηματολόγησαν – χλεύασαν.
Λυπάμαι, αλλά η φωνή της ευκολίας και της χαιρεκακίας δεν μπορεί να είναι ισότιμη
με τη φωνή της ευθύνης.
Έγραψα ένα άρθρο που θέτει ένα απλό, αλλά ουσιώδες ερώτημα:
τι αξίες μεταδίδει σήμερα η εκπαίδευση στην Ελλάδα;
Έθιξα το γεγονός ότι η έννοια της Πατρίδας έχει υποβαθμιστεί σε κάτι ασαφές,
μουσειακό ή εργαλειακό, αποκομμένο από την καθημερινή πράξη και την ηθική
ευθύνη του πολίτη.
Και αντί να απαντήσουν στην ουσία, κάποιοι έσπευσαν να ειρωνευτούν το ότι
«ψάλλουμε υποτονικά τον εθνικό ύμνο» ή ότι «κλίνουμε τη λέξη πατρίδα».
Όταν το επιχείρημα αντικαθίσταται από την ειρωνεία, σημαίνει πως ο αντίλογος
εξαντλήθηκε.
Αντιλαμβάνομαι την ενόχληση. Η έννοια της Πατρίδας, σήμερα, προκαλεί αμηχανία
σε όσους είτε την ταυτίζουν με τον φτηνό λαϊκισμό είτε την απορρίπτουν με την ίδια
ευκολία που καταναλώνουν πολιτικά κλισέ.
Όμως δεν αναφερόμουν σε κάποιον “ηγήτορα” ή σε κάποια κομματική ιδεολογία.
Μιλούσα – και μιλώ – για τη βαθύτερη ανάγκη να ξαναδούμε τι αξίες καλλιεργούμε
ως κοινωνία. Για την ανάγκη η εκπαίδευση να ξαναμιλήσει για το «εμείς» και όχι
μόνο για το «εγώ».
Όσο για τους χαρακτηρισμούς περί συνταξιούχων γραφικών λατρεμένων κ.λπ., σας αφήνω να τους κρατήσετε. Αν νομίζετε ότι το πρόβλημα της χώρας είναι η
ηλικία ή το βιογραφικό όποιου γράφει – και όχι η αλήθεια ή το ψεύδος όσων λέει –
τότε μάλλον αποδεικνύετε εσείς ακριβώς αυτό που το άρθρο κατηγορεί: τον
ευτελισμό της δημόσιας συζήτησης.
Η πατρίδα δεν είναι καταφύγιο απατεώνων. Είναι ευθύνη, συλλογικότητα, και
πράξη. Αν αυτό σας φαίνεται αστείο, τότε ίσως δεν καταλαβαίνουμε την ίδια λέξη.
Συνεχίστε, αν θέλετε, να χλευάζετε πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας. Εγώ θα
συνεχίσω να μιλάω επώνυμα.
Γιατί κάποιοι από εμάς ακόμα πιστεύουν ότι η φωνή
δεν είναι για να κρύβεσαι – αλλά για να χτίζεις.
Τίποτα καινούριο; Τα είπαμε αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφή