Η 19η Μαΐου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι μια κραυγή. Μια κραυγή που αντηχεί μέσα στους αιώνες, απ’ τα παγωμένα βουνά του Πόντου, απ’ τα χωριά που χάθηκαν, απ’ τα πρόσωπα που δεν πρόλαβαν να γεράσουν.
Είναι η φωνή των 353.000 ψυχών που δεν έπεσαν απλώς θύματα ενός εγκλήματος, μα μαρτύρησαν επειδή ήταν Έλληνες, επειδή μιλούσαν τη γλώσσα μας, κρατούσαν τις παραδόσεις μας, έψαλλαν τις ίδιες προσευχές.
Αυτοί δεν πέθαναν. Φυτεύτηκαν μέσα μας. Έγιναν ρίζες. Έγιναν μνήμη, έγιναν ανάστημα.
Κι όταν κοιτάζουμε σήμερα τους Ποντίους , την πίστη τους, την περηφάνια τους, τα τραγούδια που ματώνουν την ψυχή ,καταλαβαίνουμε ότι ο Πόντος δεν χάθηκε. Ο Πόντος υπάρχει. Ζει. Ανασαίνει σε κάθε λύρα, σε κάθε λεβέντικο χορό, σε κάθε βλέμμα που δεν ξεχνά.
Η σημερινή μέρα, λοιπόν, δεν είναι απλώς μνημόσυνο. Είναι όρκος. Όρκος ότι δε θα ξεχάσουμε. Όρκος ότι θα τιμούμε. Όρκος ότι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε όπως εκείνοι ήθελαν: με περηφάνια, πίστη και αντοχή.
Γιατί οι λαοί που ξεχνούν, χάνονται. Μα οι λαοί που θυμούνται, μεγαλώνουν.
Αιωνία η μνήμη τους. Και αθάνατη η αλήθεια τους.
Ο Πόντος φωτίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφή