Γιατί δεν αρέσει στους νέους η εργασία; Ο Κώστας Καλλίτσης αποκαλύπτει

 

 

 «Γιατί να αρέσει στους νέους η εργασία, όταν σε μεγάλη έκταση την έχουμε καταντήσει να προσομοιάζει σε τιμωρία; Καθώς ενώ γνωρίζουμε ότι έχει πολύ μεγάλη αξία, της δίνουμε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή… », αναρωτιέται ο εκ των κορυφαίων δημοσιογράφων.

«Το 46,3% των μισθωτών, περίπου 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, έχουν μισθό έως 1.000 ευρώ μεικτά, και το 16,2%, δηλαδή 463.000 μισθωτοί, έχουν μισθό από 1.000 έως 1.200 ευρώ. Τα 1.200 ευρώ μεικτά αντιστοιχούν σε 956 ευρώ καθαρά, τα 1.000 ευρώ μεικτά αντιστοιχούν σε 824 καθαρά – με τέτοιους μισθούς πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες τους και να κάνουν οικογένειες 1,5 εκατομμύριο νέοι άνθρωποι. Σε συνθήκες εντυπωσιακής αφθονίας χρήματος, διαφθοράς και αναιδούς πολυτελούς κατανάλωσης, το σύστημα τους ταπεινώνει, τους κάνει να νιώθουν περιθωριακοί, χωρίς καν μια αξιόπιστη προοπτική για το καλύτερο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, σκέψη για να αντιληφθεί κανείς γιατί τις/τους ελκύει όποιο οργανωμένο σχήμα αυτοαποκαλείται «αντισυστημικό».

Τα παραπάνω τονίζει στη στήλη του στην «Καθημερινή» της Κυριακής ο Κώστας Καλλίτσης, ο εκ των κορυφαίων δημοσιογράφων. Διαβάστε τι γράφει υπό τον τίτλο «Αρέσει η εργασία;»:

Θα επιλέγατε να εργαστείτε αν είχατε την οικονομική δυνατότητα να ζήσετε χωρίς να δουλεύετε; Η ερώτηση τέθηκε σε πρόσφατη έρευνα κοινής γνώμης της qed. Αν διέθεταν την οικονομική ευχέρεια, απάντησαν ότι δεν θα εργάζονταν το 52% όσων γεννήθηκαν από 1965 έως το 1980 (Gen X), το 58% όσων γεννήθηκαν από το 1981 έως το 1996 (Millennials) και το 63% των ακόμη νεότερων, όσων γεννήθηκαν τα χρόνια 1997-2012 (Gen Z). Οι μόνοι που κατά πλειοψηφία θα επέλεγαν να εργαστούν ούτως ή άλλως ήταν εκείνοι που γεννήθηκαν τα χρόνια 1946-1964: Το 77% από εκείνες τις γενιές θα διάλεγαν να εργάζονται κι αν ακόμη δεν είχαν ανάγκη τα χρήματα. Οι απαντήσεις δείχνουν ότι στους νέους η εργασία ως αξία δεν χαίρει μεγάλης υπόληψης.
Σε προηγούμενες 10ετίες τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η εργασία εθεωρείτο όχι απλώς ένας τρόπος για να βγάζεις λεφτά προκειμένου να ζήσεις, αλλά κυρίως κανάλι κοινωνικοποίησης του ατόμου, προσφοράς του στο κοινωνικό σύνολο.

Ισως γι’ αυτό στην ερώτηση «τι δουλειά να κάνω;», η απάντηση ήταν «αυτή που θα αγαπάς, γιατί έτσι θα είσαι χρήσιμος και δημιουργικός, έτσι θα αναπτυχθείς και θα κτίσεις μια καλή ζωή» – κανείς δεν θα σκεπτόταν να προτείνει να κάνεις μια δουλειά με κριτήριο τα λεφτά. Αυτά θα ήταν το έσχατο, καθώς η πεποίθηση ήταν ότι αν έκανες καλά μια δουλειά, κατά κανόνα θα είχες και μια αξιοπρεπή αμοιβή. Τώρα αυτά –προσώρας– έχουν αλλάξει. Και η τιμή της εργασίας έχει πέσει πολύ κάτω από την αξία της.

Το 46,3% των μισθωτών, περίπου 1,1 εκατομμύριο άνθρωποι, έχουν μισθό έως 1.000 ευρώ μεικτά, και το 16,2%, δηλαδή 463.000 μισθωτοί, έχουν μισθό από 1.000 έως 1.200 ευρώ. Τα 1.200 ευρώ μεικτά αντιστοιχούν σε 956 ευρώ καθαρά, τα 1.000 ευρώ μεικτά αντιστοιχούν σε 824 καθαρά – με τέτοιους μισθούς πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες τους και να κάνουν οικογένειες 1,5 εκατομμύριο νέοι άνθρωποι. Σε συνθήκες εντυπωσιακής αφθονίας χρήματος, διαφθοράς και αναιδούς πολυτελούς κατανάλωσης, το σύστημα τους ταπεινώνει, τους κάνει να νιώθουν περιθωριακοί, χωρίς καν μια αξιόπιστη προοπτική για το καλύτερο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, σκέψη για να αντιληφθεί κανείς γιατί τις/τους ελκύει όποιο οργανωμένο σχήμα αυτοαποκαλείται «αντισυστημικό».

Ακούγονται διάφορες ρητορείες για τα οικονομικά επιτεύγματα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μια οικονομία είναι τόσο ισχυρή, όσο δείχνουν οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί και οι μισθοί που προσφέρει.

Στα καθ’ ημάς, χιλιάδες άνθρωποι στις πιο δυναμικές ηλικίες των 30-40 ετών, με όρεξη, μόρφωση, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, σε πανεπιστήμια, νοσοκομεία και αλλού, έναντι πινακίου φακής, ενώ οι συλλογικές διαπραγματεύσεις παραμένουν σκοπίμως «παγωμένες». Γιατί η ισχύς της καθ’ ημάς οικονομίας παραμένει η πάμφθηνη εργασία. Σε αυτήν οφείλεται η αισθητή βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς της, ενώ μένουμε ουραγοί σε αυτό που για να βελτιωθεί προϋποθέτει επενδύσεις και σύγχρονο μάνατζμεντ: την παραγωγικότητα.

Γιατί, λοιπόν, να αρέσει στους νέους η εργασία, όταν σε μεγάλη έκταση την έχουμε καταντήσει να προσομοιάζει σε τιμωρία; Καθώς ενώ γνωρίζουμε ότι έχει πολύ μεγάλη αξία, της δίνουμε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή...

Παρότι γνωρίζουμε ότι η εργασία έχει πολύ μεγάλη αξία, της δίνουμε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή. 

Αναρτήθηκε από: dnews.gr ( Παιχνίδια Εξουσίας)